 |
| Κρήτη VS Tibet = 1- 0 |
"Δε με φοβίζει η μοναξιά, ο αέρας και το χιόνι
μα η παγωμάρα τσι ψυχής τ' ανθρώπου με σκοτώνει"
Είναι φοβερό συναίσθημα να πραγματοποιούνται τα όνειρα κι οι στόχοι που κατά καιρούς θέτουμε. Φοβερό επίσης είναι να σου δίνεται η ευκαιρία να πραγματοποιήσεις ένα όνειρο που δεν είναι δικό σου..
Έτσι λοιπόν το καλοκαίρι με βρήκε προσπαθώντας να κυνηγήσω όνειρα που ποτέ δεν ονειρεύτηκα και κατέληξα δίχως να έχω υψηλές προσδοκίες στα Ιμαλάια. Ποτέ μου δεν ήθελα να πάω σε αυτά τα εμπορευματοποιημένα ψηλά βουνά αλλά η πρόκληση της δουλειάς ήταν κάτι για το οποίο δε μπορούσα να αντισταθώ. Σκοπός ήταν η βιντεοσκόπηση μιας ομάδας που είχαν ως στόχο την ανάβαση δύο οχτάρων κορυφών, του Shisha Pangma 8.027μ και του Cho Oyu 8.201μ. Οι "αθλητές" θα ανέβαιναν με τα σκι από την κατασκήνωση βάσης κάθε βουνού στην κορυφή και πάλι πίσω σε 24 ώρες και θα ποδηλατούσαν από το ένα βουνό στο άλλο. Όλα αυτά μέσα σε μόνο 7 μέρες!
Η δουλειά μου ως εικονολήπτης και μοντέρ πήγε αρκετά καλά, η επιτυχία της αποστολής όμως δεν είχε την ίδια τύχη. Δύο μέλη της αποστολής μας είχαν άδοξο τέλος. Στη δεύτερη προσπάθεια για την κορυφή του Shisha Pangma και 100 μόλις μέτρα πριν τα 8.027 μέτρα μια χιονοστιβάδα τους κράτησε για πάντα εκεί. Τους χαζεύαμε αμυδρά με το φίλο και φωτογράφο Ηλία Λέφα από την κατασκήνωση βάσης, βάζοντας στοιχήματα για το πότε θα βγουν στην κορυφή μέχρι που μέσα σε μια στιγμή άλλαξαν όλα. Μια λάθος απόφαση κι ένα επιπόλαιο βήμα ήταν αρκετά. Ο Andrea Zambaldi και ο Basti Haag ήταν για σχεδόν 40 μέρες η οικογένεια μου, οι φίλοι μου, οι χιονοσύντροφοι μου. Τους γνώρισα εκεί και χρειάστηκε να τους αφήσω εκεί.
Στο δρόμο της επιστροφής στα υψίπεδα του Θιβέτ καθόμασταν αμίλητοι μέσα στο βαν και χαζεύαμε απο μακριά την ανατολική πλευρά του βουνού, οι δυο μας φίλοι αντί να κάθονται δίπλα μας ήταν εκεί απέναντι, νεκροί στα 7.000 μέτρα. Τα άψυχα σώματα τους θα μείνουν για πάντα εκεί, οι ψυχές τους θα συνεχίσουν να ταξιδεύουν στις κορυφές των ονείρων τους. Οι δικές μας ψυχές θα πρέπει να συνεχίσουν να ζουν στην πραγματικότητα, είτε αυτή μας αρέσει είτε όχι. Εκείνες τις στιγμές μέσα στον βαν που είχα το χρόνο να σκεφτώ και να συνειδητοποιήσω την πραγματικότητα ήταν το σημείο που αναθεώρησα τα πάντα, για τη ζωή, την οικογένεια, τις δουλειές, τα θέλω τα πρέπει, τα ψηλά βουνά και τους ορεινούς μου στόχους..
Το να θέτουμε τόσο μεγάλους στόχους αντιμετωπίζοντας τα ψηλά βουνά με αυτό τον ηλίθιο αθλητικό και μινιμαλιστικό τρόπο, δίνοντας έμφαση στο τρίπτυχο "light, fast, efficient", είναι πολύ λάθος. Είμαστε πολύ μικροί απέναντι στο μεγαλείο τους και τα βουνά δεν είναι άψυχα αντικείμενα ή παιχνίδια, έχουν ψυχή νιώθουν, μιλάνε, θέλουν σεβασμό και υπομονή. Πρέπει να είσαι ορειβάτης κι όχι αθλητής, δεν πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε σαν ένα αθλητικό τερέν αλλά ως ένα τόπο όπου θα ξεδιπλώσουμε τις αρετές μας και θα δημιουργήσουμε μια ιστορία. Μια ιστορία που δε θα την ξεπουλήσουμε στα media με σκοπό περισσότερες πωλήσεις, φήμη και μία θέση στις λίστες των ρεκόρ, αλλά θα τη λέμε στα παιδιά και τους φίλους μας δημιουργώντας το δικό μας μύθο.
 |
| Δεξιά χαζεύοντας το άπιαστο όνειρο κάτω απο την κορφή του Shisha Pangma και αριστερά έτοιμος να ζήσω το όνειρο στην είσοδο του ανατολικού λουκιού του Βολακιά |
Επιστρέφοντας στα πάτρια εδάφη η ανάγκη για απομόνωση κι εξερεύνηση ήταν πολύ έντονη και το μυαλό άρχισε να αναζητάει ησυχαστήρια στα δικά μας ελληνικά βουνά. Τα Λευκά Όρη με τη σχεδόν παρθένα περιοχή τριγύρω της Σαμαρίας ήταν μονόδρομος. Πρότζεκτ που ταλαιπωρούσαν τη σκέψη μου έντονα βγήκαν στην επιφάνεια και ήξερα πως είχε έρθει η ώρα τους. Ο σχεδιασμός τους είχε γίνει χρόνια πριν και η εύρεση ενός αξιόπιστου συντρόφου θεωρήθηκε απαραίτητη. Το χαμόγελο στο πρόσωπο του Νικηφόρου όταν του εκμυστηρεύτικα την ιδέα, ήταν αυτό που έλειπε για να γίνουμε ομάδα. Δεν έχει σημασία να είσαι πολύ καλός σε αυτό που κάνεις, σημασία έχει να νιώθεις, να αξιολογείς καταστάσεις και να πράττεις σωστά. Κάτι που ο Νικηφόρος μέσα από τις περιπέτειες της ζωής το έχει κατακτήσει, αυτό τον έκανε ιδανικό χιονοσύντροφο. Το γεγονός του οτι ξεκίνησε την ορειβατική του πορεία 15 χρόνια πριν με μια "απλή" βόλτα σε αυτή την άγρια πλευρά των Λευκών Ορέων ήταν κάτι που τον έδενε συναισθηματικά με τον τόπο αυτό. Τότε το βουνό του μίλησε, τον έφερε κοντά του, τον εξάντλησε μαγεύοντας τον και τώρα έφτασε η στιγμή που ο ίδιος θέλησε να το ευχαριστήσει για τη βόλτα εκείνη.
Στόχος μας λοιπόν, το απόκρημνο ανατολικό λούκι του Βολακιά που ξεκινάει στα 2.100μ και σβήνει στον πάτο του φαραγγιού της Σαμαριάς στα 300μ! 1.800 μέτρα κατάβασης χρειάστηκαν 2 μέρες και όλη μας την τέχνη ως ορειβάτες-χιονοδρόμοι για να τα διασχίσουμε. Λίγα τελικά γνωρίζαμε για αυτά που συναντήσαμε εκεί, οι επιπόλαιες κινήσεις δεν έλειπαν αλλά η τύχη ήταν με το μέρος μας κι οι σωστές αποφάσεις σε συνδυασμό με τις συνεχόμενες αλλαγές σχεδίου ήταν αυτά που μας έβγαλαν από εκεί μέσα..
Οι προσδοκίες μας κάθε άλλο παρά υψηλές ήταν, το μόνο που αναζητούσαμε και είχαμε ανάγκη ήταν να ζήσουμε την περιπέτεια σε όλο της το μεγαλείο, έτσι κι έγινε! Η ιστορία μας γράφτηκε εκεί ψηλά στο οροπέδιο του Ομαλό, στην κορυφή Ψηλάφι, στα ριζά του Γκιγκίλου, στο λούκι του Βολακιά, στους καταρράχτες παράπλευρα της κόρδας του Πρινιά, μέσα στο ιστορικό χωριό της Σαμαριάς, στην κόψη της Ψαρής, στη βορινή της Μελινταού, στο δρόμο για Κακοπέρατο και στο χωριό του Θερίσσου..
Το να βιώνεις τόσο έντονα την αίσθηση της μοναξιάς και εξερεύνησης, αποκομμένος από κάθε μορφή πολιτισμού σε ένα τόπο δίπλα στο σπίτι σου είναι πράμα ΜΟΝΑΔΙΚΟ, που όσο κι αν προσπάθησα στα Ιμαλάια δε μπόρεσα να βρω.
Δεν είμαι γεννημένος για αυτά τα ψηλά βουνά, μέσα από βόλτες σαν αυτή στα Λευκά Όρη βιώνω στο έπακρο την αποθέωση της ορειβασίας. Νιώθω πως βρίσκουν σάρκα και οστά όλα όσα μου δίδαξαν οι δάσκαλοι και φίλοι στα βουνά, 20 χρόνια τώρα. "Τhe true spirit of mountaineering" είπε ο Νικηφόρος σε μια κρίσιμη κατάσταση που άλλοι θα με κοίταζαν στα μάτια και θα έλεγαν πως την πατήσαμε άσχημα. Πόσο δίκιο είχε..
