Tradwave

Ωδή στην παραδοσιακή αναρρίχηση και τους παραδοσιακούς ανθρώπους.

Τον τελευταίο καιρό ύστερα απ' την επιτυχία των trad days είπαμε με το φίλο Κωνσταντίνο να φτιάξουμε ένα blog/site όπου εκεί θα δημοσιεύονται όλες οι παραδοσιακές μας περιπέτειες. Δεν είμαστε τίποτε κολλημένα τυπάκια που δε γουστάρουν τα βύσματα και θέλουν να κάνουν τα πάντα με φυσικές ασφάλειες, εξάλλου και ο Κωνσταντίνος και εγώ ξεκινήσαμε και οι δύο σκαρφαλώνοντας βυσματομένες διαδρομές απλά στην πορεία βρήκαμε μια πρόκληση που μας χτύπησε την πόρτα και είπαμε να το δοκιμάσουμε και να το εξελίξουμε όσο μπορούμε. Trad θα πει παραδοσιακό και σε αυτό τον ιστοχώρο έχουν θέση όλοι οι άνθρωποι που τους ενδιαφέρει η παράδοση, παραδοσιακοί και μη αναρριχητές. Όλοι όσοι θέλουν να γράψουν κάτι που αφορά τη σελίδα αυτή είναι ευπρόσδεκτοι, ακόμη και όσοι διαφωνούν με αυτό το "κίνημα".
Καλός ή κακός η αναρρίχηση παγκοσμίως έχει αρχίσει να παίρνει μια πιο εμπορική μορφή, πράγμα που δε με ενοχλεί καθόλου, αυτό όμως που με εξοργίζει είναι η άγνοια της ιστορίας, ο μη σεβασμός των προγενέστερων αναρριχητών και των διαδρομών τους. Το μόνο που έχει μείνει να μας θυμίζει το τι συνέβη δεκαετίες πριν, εκτός από μερικά αφιερώματα σε οδηγούς/περιοδικά του χώρου, είναι οι δρόμοι που χάραξαν αυτές οι θρυλικές παραδοσιακές φιγούρες του χώρου, απ' το Γιώργο Μιχαηλίδη μέχρι το Σάκη Σπανούδη και το Δημήτρη Κορρέ.

Ο Δημήτρης Κορρές (αριστερά) και ο Σάκης Σπανούδης (δεξιά)
σκαρφαλώνοντας έτσι όπως ξέρουν καλύτερα..παραδοσιακά.

Τι πιο ρομαντικό απ' τα λόγια του Κορρέ στην εισαγωγή του πρώτου αναρριχητικού οδηγού της Αττικής που παρομοίαζε την αναρρίχηση με τη μουσική, με το χορό.. Όλοι οι αναρριχητές τις εποχής εκείνης σεβόντουσαν το βράχο, εκτιμούσαν και λογάριαζαν τη φύση, άφηνοντας πίσω τους όσο το δυνατόν λιγότερα ίχνη. Ο Σπανούδης περίμενε σχεδόν 30 χρόνια για να ολοκληρώσει το δικό του έργο τέχνης στις ορθοπλαγιές του Σκολιού (Φαίδων Γαληνός) στον Όλυμπο αφήνοντας πίσω του μόνο τα απαραίτητα, μερικά καρφιά για ενδιάμεσες ασφάλειες και βύσματα στα ρελέ κάνοντας τη διαδρομή προσβάσιμη στις επόμενες γενιές. Αντίστοιχες γραμμές στα ελληνικά βουνά δεν υπάρχουν πια, πάρθηκαν απο άλλους, κλάπηκαν απ' το μέλλον και τις επόμενες γενιές. Πρέπει να ψάξεις πολύ να βρεις παρθένα καθαρή γραμμή για να βιώσεις αντίστοιχα συναισθήματα με αυτούς τότε. Η έλευση του τρυπανιού έχει κάνει τα πράγματα ευκολότερα ακόμη και στο άνοιγμα μεγάλων βουνίσιων διαδρομών. Δε θέλει πολύ σκέψη τώρα πια η τοποθέτηση ενός βύσματος, ένα λεπτό αρκεί για να φέρουμε το βράχο στα μέτρα μας και τις περιορισμένες ικανότητες μας. Μία φορά πήρα μαζί μου τρυπάνι σε άνοιγμα μεγάλης διαδρομής και απ' την επόμενη κιόλας μέρα το είχα μετανοιώσει. Είναι μεγάλη υπόθεση να μπορείς να κρίνεις πότε είναι απαραίτητη η χρήση του και πότε όχι.

Αυτοί και πολλοί άλλοι προβληματισμοί μας έκαναν να φτιάξουμε το:

http://www.tradwave.eu                                                  

Στόχος μας η διάδοση της παραδοσιακής αναρρίχησης και η διαφύλαξη και προβολή της ιστορίας της.
Σκοπός μας η επανάληψη των σημαντικότερων και δυσκολότερων διαδρομών στις ελληνικές και μη ορθοπλαγιές και το άνοιγμα νέων με όσο το δυνατών πιο φυσικούς τρόπους.

Έτσι λοιπόν τους τελευταίους δύο μήνες:

 ...βρεθήκαμε στη Γκιώνα όπου επαναλάβαμε μια υπέροχη διαδρομή τη "Σκιάς όναρ", καρπός των φίλων Πάνου Αθανασιάδη και Γιάννη Κωνσταντάκη. Report εδώ.




...εξασκηθήκαμε στην τοποθέτηση φυσικών ασφαλειών στο αγαπημένο πεδίο της σπηλιάς Νταβέλη. Περισσότερα εδώ.



...περάσαμε μια βόλτα απ' το αγαπημένο πεδίο του Διονύσου, όπου με λύπη διαπιστώσαμε πως μερικές αγαπημένες διαδρομές καρφώθηκαν με βύσματα, ύστερα βέβαια από άδεια του ανοίξαντα (λάθος του..). Η αλήθεια είναι πως ποτέ μου δεν είχα συναντήσει άνθρωπο εκεί αλλά ήταν ένα απ' τα λίγα πεδία όπου μπορούσα να αισθανθώ ελεύθερος..asi es la vida (το πάνω πεδίο πάντως θα παραμείνει ως έχει..hopefully). Παρ' όλα αυτά σκαρφαλώσαμε με φυσικές ασφάλειες τις διαδρομές και ο Κωνσταντίνος έστειλε μία γραμμή όχι πολύ δύσκολη (6b+) αλλά αρκετά σοβαρή..με απαγορευτική την πιθανότητα πτώσης απ' το πέρασμα και πάνω.

o Κωνσταντίνος σε νέες περιπέτειες. "μπαίνουμε σε επικίνδυνο τρυπάκι" είπε και δεν είχε άδικο..

..πήγαμε στην Κρήτη, όπου με το Βασίλη Κουτούπη ανοίξαμε μια διαδρομή στην ανατολική πλευρά του Γκιγκίλου V+(VI), 400m και με το Μάνο Μεσαρχάκη επαναλάβαμε το υπέροχο "wc του γύπα" VII-, 800m. H πρώτη ήταν μια αναγνωριστική επίσκεψη στην πιο άγρια πλευρά του βουνού, με ίσως την καλύτερη και πιο παιχνιδιάρικη πρόσβαση που έχω κάνει ποτέ. Η δεύτερη είναι απ' τις πιο μεγάλες σε ανάπτυγμα διαδρομές που μπορεί κανείς να βρει στο Γκίγκιλο, όπου αν συμπεριλάβουμε και το scrambling για την κορυφή ξεπερνά τα 1000m. Εντυπωσιακή, σε αλπικό πεδίο με εξαιρετικής ποιότητας βράχο (για βουνό πάντα..), αρκετά εύκολα κομμάτια αλλά με 6-7 σχοινιές (VI- και πάνω) απλά υπέροχες. Απ' τις λίγες διαδρομές που χρειάζεται ραπέλ στο ενδιάμεσο μιας και βγαίνει στην κορυφή ενός αποχωρισμένου σπιρουνιού! Δικαίως ο φίλος Κώστας Μουγγολιάς δύο χρόνια πριν, στη 2η επανάλυψη της διαδρομής βγαίνοντας στην κορφή του σπιρουνιού φώναζε "στην peuterey τση Κρήτης"! Περισσότερα εδώ.


..και τέλος, ανέβηκα αρχές Ιουλίου στον Όλυμπο για να πάρω μέρος στη βιντεοσκόπηση του μαραθωνίου και επ' ευκαιρία κάναμε και μία διαδρομή με τον Παύλο Τσιαντό και το Γιάννη Κωνσταντάκη. Επαναλάβαμε τη Huhn VI - 250m, ήταν η δεύτερη φορά για μένα στη διαδρομή, την πρώτη ήμουν μικρός κι ανόητος και δεν μου είχε κάνει εντύπωση αλλά τώρα πια νομίζω πως μπορώ να ξεχωρίσω τη διαφορά μεταξύ του σαθρού και του επικίνδυνα σαθρού πεδίου. Οι πρώτες σχοινιές θέλουν αρκετή προσοχή και ηρεμία ενώ όσο ανεβαίνεις τα πράγματα γίνονται πιο σταθερά και ευχάριστα.. Η σχοινιά κλειδί, σχισμή έκτου πιστεύω πως είναι η πιο ασφαλής μιας και παίρνει αρκετές ασφάλειες (1 μεγάλο φρεντ θα σας κάνει τη ζωή πιο εύκολη δίχως να σημαίνει πως είναι 100% απαραίτητο) και έχει εξαιρετικής ποιότητας βράχο (εκτός των 4 πρώτων μέτρων), οπότε καλύτερα να σας προβληματίζουν οι υπόλοιπες σχοινιές παρά αυτή.