TRAD Mondays

Τον τελευταίο καιρό δε σκαρφαλώνω πολύ, αλλά γουστάρω απίστευτα να ψάχνω για καθαρές φυσικές γραμμές τριγύρω της Αττικής που θα μπορούσαν να σκαρφαλωθούν μόνο με καρύδια-φρεντς. Οι περισσότερες όπως είναι λογικό έχουν παρθεί από άλλους, υπάρχουν όμως αρκετές ακόμη σαφώς δυσκολότερες που το μόνο που έπρεπε να βρεθεί ήταν αυτός που θα τις κατακτήσει. Αυτός λοιπόν βρέθηκε και αποφασίσαμε κάθε Δευτέρα να ξεχνάμε τα σπορ πεδία και τα βύσματα και να δοκιμάζουμε τη τύχη μας σε πιο εναλλακτικές, δύσκολες και εποικοδομητικές καταστάσεις..

Σήμερα Δευτέρα το Φλαμπούρι είχε την τιμητική του και ύστερα από μερικές γρήγορες ματιές δεξιά και αριστερά ο Κωνσταντίνος αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του σε κάτι πιο δύσκολο μιας και όπως είπε "μετά το Άρμα ο πήχης έχει ανέβει σημαντικά".

Η σχοινιά που σκαρφάλωσε ήταν σίγουρα η πιο εντυπωσιακή σχοινιά που έχω δει κάποιος να κάνει ελεύθερα onsight και με φυσικές ασφάλειες. Δύσκολη, αρνητική, απαιτητική, σαθρή, με μπόλικα χόρτα, σφηνώματα, δίεδρα, σχισμές και όλα αυτά σε μόνο 25 μέτρα. Είναι η πρώτη φορά που σκαρφαλώνω αρκετά με κάποιον μικρότερο μου και είναι φοβερό να βλέπεις την εξέλιξη του από κοντά. Σίγουρα έχουμε να δούμε και να ακούσουμε πολλά από κάτι τυπάκια σαν τον συνήθη ύποπτο της Δευτέρας..

Ο κόμης τράντουλας..

..πήγε και χώθηκε κάπου εκεί μέσα.

Κι ύστερα απο περίπου.. 

..2 ώρες ολοκλήρωσε την πρώτη σχοινιά.

Οι συνήθεις ύποπτοι της Δευτέρας ξαναχτυπούν!

May the Gods Ski with You…the Grenoble aftermath

a ski movie about Mount Olympus

Επίλογος ή μια νέα αρχή???

Όσο όμορφη και ελεύθερη είναι μια κατάβαση με σκι στο βουνό τόσο πιο γλυκιά είναι η ικανοποίηση να βλέπεις μια ιδέα που αντιπροσωπεύει προσωρινά λίγους και δυνητικά περισσότερους ανθρώπους να γεννιέται, να υλοποιείται και να παρουσιάζεται με το δικό της ιδιαίτερο τρόπο σε ένα πλήρως ορειβατικά κατατοπισμένο κοινό. 

Κάποιοι λένε ότι τα θηλυκά μυαλά γεννάνε ιδέες αλλά στην περίπτωση μας φαίνεται ότι και τα αγόρια δεν πάνε πίσω… 

Την ιδέα για την περαιτέρω ανακάλυψη και ανάδειξη του ορειβατικού σκι στην Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα στον Όλυμπο έριξε όπως συμβαίνει τα τελευταία μερικά χρόνια ο Γιώργος (Κλαουδάτος) πέρυσι τον Μάρτη με την πρόσκληση του Σλοβένου Davo Karnicar. Η ορειβατικές και χιονοδρομικές εμπειρίες του Davo, του Constantine Papanikolaou (CP) και αρκετών άλλων ορειβατών ή/και χιονοδρόμων που σέβονται τη φύση, το βουνό και τον εαυτό τους και βρέθηκαν στον Όλυμπο τις πρώτες ημέρες του Απρίλη καταγράφηκαν από τις κάμερες του Παύλου Τσιαντού και Χρήστου Τσούτσια. Μετά ακολούθησε η κινηματογραφική σύνθεση από το Χρήστο και ιδού το αποτέλεσμα "May the Gods Ski with You". 

Επειδή το αποτέλεσμα μας άρεσε πολύ θελήσαμε να το μοιραστούμε με περισσότερο κόσμο, τόσο για τους εαυτούς μας όσο και για λόγους εξωστρέφειας. Και να μαστε πολύ πρόσφατα στο φεστιβάλ ορειβατικών ταινιών στη Grenoble να σκαρφιζόμαστε ελληνικές τεχνοτροπίες για να πείσουμε το μεγάλο κοινό ότι το ορειβατικό σκι στην Ελλάδα έχει πολύ μέλλον. 

Τα σεντόνια από το ενοικιαζόμενο δωμάτιο στο Tignes της Γαλλίας και κάποια αναρριχητικά υλικά ήταν τα μοναδικά μας μέσα και να η επιτομή της ιδέας που ξεκίνησε οκτώ μήνες πριν…να βγούν οι Θεοί που ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες του βουνού στο stage του γεμάτου από κόσμο φεστιβάλ της Grenoble.

Η τελευταία πράξη της ιδέας του Γιώργου παίχτηκε με το να μιλάμε εμείς Ελληνικά και ο πλέον Κρητικός Χριστόφορος Μουλινάκης (Christophe Moulin) να μεταφράζει ελεύθερα σε Γαλλικά, ενημερώνοντας το πολυπληθές κοινό για ειδυλλιακές καταβάσεις από τα στήθια της Αφροδίτης, για το γεγονός ότι η Πίνδος είναι σαφώς καλύτερη από το Courchevel και να τονίζει ότι αφού δεν έχουμε λεφτά, φέτος κιόλας θα ξεπληρώσουμε τη Γερμανία με πολύ χιόνι!!!

Έπεται συνέχεια..

Μ.Σ.

Γιώργος, Χρήστος, Mike, Βαλές, Αρνί και Christophe (με τη σειρά στη φωτογραφία)   

Άλλη μία μέρα αναρρίχησης στο Άρμα.

Ο καιρός αυτή τη φορά ήταν τυπικός Αγγλικός, το ίδιο και το στυλ, η παρέα η ίδια. Bolt kit δε βρήκαμε οπότε και δε πήραμε, εξοπλισμένοι με ένα φουλ rack αναρριχητικών υλικών μπήκαμε στη διαδρομή και ύστερα από τρεις ώρες και 100 περίπου μέτρα βγήκαμε πάνω έχοντας ολοκληρώσει μια ακόμη υπέροχη διαδρομή στο Άρμα. Τρεις σχοινιές, η κάθε μια διαφορετική από την άλλη. Η πρώτη σχετικά εύκολη αλλά σοβαρή με αρκετά run out και δυσκολίες στην τοποθέτηση ασφαλειών, δείχνει το χαρακτήρα της διαδρομής και σε προετοιμάζει για τη συνέχεια. Η δεύτερη σαφώς δυσκολότερη απ' την πρώτη είναι μια διαγώνια σχισμή που αποφεύγει πολύ έξυπνα τα αρνητικά προς τα αριστερά. Θα ήταν ιεροσυλία να έβαζε κάποιος βύσματα σε μια τέτοια σχοινιά η οποία σε αντίθεση με την πρώτη ασφαλίζετε πολύ εύκολα μαγνητίζοντας τα φρεντάκια απ' το μποντριέ. Σίγουρα είναι απ' τις πιο όμορφες και εκτεθειμένες φυσικές γραμμές που έχω σκαρφαλώσει. Στο τέλος μας περίμενε μια εύκολη γεωμετρική σχισμή που με υπέροχες κινήσεις σε έβγαζε στην κορφή.

Όνομα και δυσκολίες της διαδρομής δεν έχουν αποφασιστεί ακόμη, το σίγουρο είναι πως το όνομα της θα λογοκριθεί..

..έπεται συνέχεια.

Οι συνήθεις ύποπτοι

Η διαδρομή διακρίνεται στο κέντρο της ορθοπλαγιάς.

Στην πρώτη σχοινιά

Ψάχνοντας την πρώτη ασφάλεια..

Ψάχνοντας την έκτη ασφάλεια.

Ομιχλώδης κατάσταση.

Σοοου σάικντ ντούντ!

Στην έξοδο απ' τα δύσκολα της δεύτερης σχοινιάς.

Στιλ σάικντ ντούντ!

Όχι δε τα "παίρνω" απ' τη Mad Rock απλά μου αρέσει η φωτό.

Η μικρή αλλά ωραία σχισμή της τρίτης σχοινιάς.
Ένα παλιό καρφί βρέθηκε στη βάση της, μάλλον κάποιος άλλος είχε περάσει από δω πριν από μας.

Ουοί μέιντ ιτ του δε τοπ ντουντ! 

Τhe dudes..

Dude thanks for that amazing day..

Μια μέρα αναρρίχησης στο Άρμα.

Μια υπέροχη μέρα σε ένα απ' τα καλύτερα πεδία της Αττικής, παρθένα βράχια, φυσική γραμμή, φυσικές ασφάλειες, ιδανικός σχοινοσύντροφος.

.. έπεται συνέχεια.

Ο ΤΖΟΥΤΖΑΣ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ ΤΩΝ ΘΕΩΝ Η ΜΗΠΩΣ ΤΩΝ ΤΡΕΛΩΝ?

Ένας καλός φίλος και δεινός αναρριχητής, μου έκανε παρατήρηση πως έχω να γράψω καιρό κάτι στο blog. Του είπα πως θα γράψω μια απλή συνταγή για ένα cheesecake. Η συνταγή γράφτηκε το μόνο που έμενε ήταν να φτιάξω ένα για να βγάλω καμιά φωτογραφία.. Κάπου εκεί λοιπόν, τρεις βδομάδες πριν δηλαδή έλαβα ένα τηλεφώνημα-πρόσκληση απ' το βουνό των θεότρελων να ανέβω πάνω με σκοπό να φτιάξουμε ένα αναρριχητικό βίντεο. Δε χρειάστηκε πολύ ώρα να το σκεφτώ, η συνταγή παρέμεινε στο ράφι, πάρθηκαν τα απαραίτητα τηλεφωνήματα προς εύρεση σχοινοσυντρόφου και πιο έτοιμος αποδείχθηκε ο φίλος Κούτουπ απ΄τα Χανιά.

Μερικές μέρες μετά, μας βρίσκουν ξάπλα στους διαδρόμους και τα σκαλοπάτια του κτελ Κατερίνης με προορισμό το Λιτόχωρο. Αυτά παθαίνεις αν δεν κλείνεις θέση, τουλάχιστον είσαι ξαπλωμένος ένω όλοι οι άλλοι κάθονται. Και σα να μην έφτανε αυτό φάγαμε και ένα μισάωρο μες τη ζέστη περιμένοντας στη διασταύρωση έξω απ το Λιτόχωρο ένα καλό άνθρωπο να μας πάει μέχρι τα Πριόνια, ο οποίος βέβαια δε σταμάτησε ποτέ. Εμπρός καλά μου ποδαράκια και να που ήρθε η ώρα να ανεβούμε και το φαράγγι του Ενιπέα.. 8 ώρες μετά και με ένα bivouac στη μέση φτάσαμε στο καλοκαιρινό εξοχικό μου, όπως πολύ θα ήθελα να είναι. Κάτι σαν το Βασιλέα Παύλο που το κατασκεύασε το 1964 με σκοπό να γίνει το ορεινό κατάλυμα της βασιλικής οικογένειας. Τώρα πια αυτό δε φιλοξενεί βασιλιάδες και βασιλόπουλα αλλά πεζοπόρους, ορειβάτες, αναρριχητές και γενικά ρομαντικούς ανθρώπους που γουστάρουν να κάθονται στη σεζλονγκ να πίνουν το καφεδάκι τους και να χαζεύουν αυτούς που σκαρφαλώνουν το θρόνο του Δία. Ο διαχειριστής του καταφυγίου αυτού δεν είναι ο οικονόμος της βασιλικής οικογένειας άλλα ένας απλός άνθρωπος που αψήφισε την "φυσιολογική" ζωή και εργασία στη πόλη και ανέλαβε το καταφύγιο αυτό καθιστώντας το, παρέα με το υπόλοιπο πλήρωμα του καταφυγίου, αναρριχητικό κέντρο βοηθώντας δραματικά στην εξέλιξη της αναρρίχησης στον Όλυμπο. Μιας και είπα πλήρωμα τι μπορεί να πει κανείς για αυτά τα τυπάκια, για το Τζέιμι, το Βαλέ, το Αρνί, τη Νικόλ, το Θόδωρα, πάντα πρόθυμοι για όλα. Ωραία εμπειρία να βρίσκεσαι μες στην κουζίνα στο πικ του Σαββάτου και να βλέπεις 100+ μερίδες να βγαίνουν απ' αυτη την τσίλικια κουζίνα που πιο πολύ θύμιζε αυτή του σπιτιού μου. Δεν είναι εύκολη υπόθεση η διαχείριση ενός καταφυγίου, είναι πολύ σημαντικό όμως να κάνεις αυτό που αγαπάς, να είσαι ικανοποιημένος με τη δουλειά σου, να ξυπνάς κάθε πρωί και να μην εύχεσαι να έκανες κάτι διαφορετικό. Τα παιδιά εκεί πάνω το έχουν καταφέρει αυτό, γουστάρουν πολύ τη δουλειά τους και το διασκεδάζουν.

Μέσα σε 5 μέρες λοιπόν σκαρφαλώσαμε, φωτογραφίσαμε, βιντεοσκοπίσαμε 6 χαρακτηριστικές διαδρομές στις κορυφές του Στεφανιού, του Μύτικα και του Σκολιού. Στο δρόμο της επιστροφής εκεί στην ευθεία πριν το Πλαταμώνα στρέφεις το βλέμμα σου δεξιά και βλέπεις για τελευταία φορά τις κορφές και λίγο δεξιότερα εκεί στα 2.648μ στην άκρη του οροπεδίου των μουσών ανεμίζει η σημαία του καταφυγίου Χρήστος Κάκαλος. Ήταν βαρύς και δύσκολος ο δρόμος της επιστροφής του Οδυσσέα, έτσι και ο δικός μας μόνο που στη περίπτωση μας δεν εξοργίσαμε το Θεό Ποσειδώνα  και φτάσαμε εγκαίρως πίσω στη δική μας Ιθάκη.  Φεύγοντας αντί να αδειάζει η λίστα με τα "things to do" σε αυτό το υπέροχο βουνό γεμίζει και αυτό που σκέφτεσαι είναι το πώς και πότε θα επιστρέψεις..

Πίσω στην Αθήνα χαζεύαμε τα πλάνα και προς μεγάλη μου έκπληξη είδα πως σε μια συνέντευξη δεν είχε καταγραφεί σωστά ο ήχος..Μα τον Τουτάτη, θα πρέπει να γυρίσω πίσω στο βουνό των Θεών και το καταφύγιο των τρελών, ποιος Θεός μου την έφερε πισώπλατα??

Δυο βδομάδες μετά και να σου ο Οδυσσέας πάλι στο δρόμο της επιστροφής παρέα αυτή τη φορά με σωστό μικρόφωνο, τη βασίλισσα του Πηνελόπη (Τζούτζαινα..) και ίσως το μεγαλύτερο σάτυρο που έχει περάσει ποτέ απ' την ιστορία της ελληνικής αναρρίχησης, ονόματα δε λέμε οικογένειες δε θίγουμε! Μοναδική ευκαιρία να αποθανατίσω αυτό το ανθρωπόμορφο φαλακρό μυθικό ον να σκαρφαλώνει! Έτσι κι έγινε, το υλικό για το αναρριχητικό μας βίντεο εμπλουτίστηκε και βάλαμε και άλλες δυο διαδρομές στο τσεπάκι μας. Η δεύτερη μας μέρα στο βουνό μας επιφύλασσε αντί για μια εύκολη απροβλημάτιστη αναρρίχηση στη διαδρομή των Σλοβένων στη βόρεια του Σκολιού, μια μίξη από διαδρομές-παραλλαγές στη περιοχή δεξιά-αριστερά της "Νάστου-Κινατίδη". Καρπός αυτής της βόλτας ήταν η διαδρομή-μίξη-παραλλαγή (πείτε την όπως θέλετε και όπως σας βολεύει) "Όταν ο Τζούτζας συνάντησε το βιαστή του Κινατίδη ψάχνοντας τους Σλοβένους", σκίτσο της οποίας θα βρείτε στο καταφύγιο. Κερασάκι στην τούρτα η τελευταία σχοινιά που τα είχε λίγο πολύ όλα, jenga, τραβέρσες, σχισμές, αρνητικά, βρύα. Ίσως αυτή η "αριστερή παραλλαγή εξόδου που δεν οδηγεί πουθενά" που είδα σε ένα σκίτσο, τώρα πια κάπου σε βγάζει.

Η αργοπορημένη μας άφιξη στο καταφύγιο και η γρήγορη αναχώρηση μας από εκεί δε μας έδωσε χρόνο να ολοκληρώσουμε το λόγο για τον οποίο πήγαμε στο βουνό. Η συνέντευξη θα πρέπει να παρθεί μια άλλη φορά. Είναι ωραίο να ξέρεις οτι πρέπει σύντομα να επιστρέψεις στο βουνό για "δουλειά".. 

Μήπως τελικά το καταφύγιο Χρήστος Κάκαλος είναι όντως το ορεινό κατάλυμα της βασιλικής οικογένειας και εμείς είμαστε τα μέλη αυτής? 

Όπως είχε πει πολύ εύστοχα ο Ελληνοαμερικανός φίλος CP στα γυρίσματα της επερχόμενης μικρού μήκους ταινίας ορειβατικού σκι που ετοιμάζουμε:

"Great nights, great people, awesome mountain, beautiful hut, great food, what more could you ask for?"

Για περισσότερες πληροφορίες όσον αφορά το καταφύγιο μπορείτε βρείτε στην ιστοσελίδα www.olympus-climbing.gr

Δε νομίζω να φτιάξω σύντομα cheescake για να βγάλω φωτογραφίες, οπότε ορίστε και η συνταγή του..

Η συνταγή μπορεί να πραγματοποιηθεί και εκτός σπιτιού όπου δεν υπάρχουν οι ανέσεις τύπου μίξερ, ψυγείο κτλ..

Υλικά: ενάμιση πακέτο μπισκότα digestive, μισή πλάκα βούτυρο, ένα ζαχαρούχο γάλα, ένα φιλαδέλφια 300gr και μισό λεμόνι.

Κατασκευή: Θρυμματίζουμε τα μπισκότα με τα χέρια και παράλληλα ζεσταίνουμε σε ένα μπρίκι το βούτυρο. Με το που λιώσει το περιχύνουμε στα μπισκότα αφού πρώτα τα έχουμε βάλει στη φόρμα μας. Πιέζουμε με τα χέρια έτσι ώστε να δημιουργηθεί ομοιόμορφος ο πάτος. Σε ένα μπολ ρίχνουμε το ζαχαρούχο και το φιλαδελφια και ανακατεύουμε με δυο πιρούνια, αφού ανακατευτούν καλά τα υλικά στίβουμε μισό λεμόνι, συνεχίζουμε το ανακάτεμα μέχρι να δέσει το μείγμα και ύστερα το ρίχνουμε πάνω απ' τα μπισκότα. Το σκεπάζουμε μη τυχόν και μας το φάνε τίποτε ζώα που μας έχουν πάρει μυρωδιά και το αφήνουμε μερικές ώρες έως ότου να πήξει (απαραίτητες θερμοκρασίες για να πήξει κάτω τον 10 βαθμών)

Οι παρακάτω φωτογραφίες και το backstage βίντεο οπτικοποιούν όσο το δυνατόν καλύτερα τα παραπάνω..Enjoy!

ΥΓ1: Όσοι αναρωτιούνται για το πως προέκυψε το Τζούτζας δεν έχουν παρα να πάνε στο καταφύγιο και ρωτήσουν "ο τζούτζας ποιος είναι?" 

ΥΓ2: Για να εξηγούμαστε, το κείμενο το έγραψα επειδή γούσταρα να το κάνω και όχι επειδή όφειλα, το ίδιο και ισχύει και για τις παρακάτω φωτογραφίες και το βίντεο.

"Κανέις δε μπορεί να κάνει πάντα αυτό που θέλει, αλλα ο καθένας μπορεί να μην κάνει ποτέ αυτό που δεν θέλει...

...Το αντίτιμο είναι κάποιες φορές υψηλό κι άλλες φορές πολύ χαμηλό, αλλά πάντα υπάρχει. Γιατί τίποτε καλό δεν είναι δωρεάν"

..είπε ο Χόρχε Μπουκάϊ

Το ορεινό μας κατάλυμμα. Καταφύγιο Χρήστος Κάκαλος.

Ο Κούτουπ στη διαδρομή "Σε περιμένω να'ρθείς" στην ανατολική του Στεφανιού.

Όχι δεν είναι Patagonia, Olympus baby!

Behind the lens..

Ξεμυτίζοντας στην κορφή ύστερα από αναρρίχηση στην "Γιάννης Κινατίδης" στο Μύτικα.

Μωρέ το μεγάλο φρεντάκι που είναι? είπε εκείνος. Δε πήραμε μεγάλο φρεντ!
Το φρεντάκι βρέθηκε στην κορφή, κρεμόταν στο μποντριε του ασφαλιστή..
Διαδρομή "Demleitner" στη δυτική του Στεφανιού.

Η Τζούτζαινα στη διαδρομή "Μάτι" τρέχοντας γιατί την κυνηγά ένας Σάτυρος!

Τα σχόλια και οι συστάσεις είναι περιττά, όσοι ξέρετε ξέρετε, όσοι δεν,
αμα τον συναντήσετε στο διάβα σας θα μάθετε..

Ιδού η αυτού μεγαλειότης Σταύρος Μωραϊτίνης. Ο μέγας σχοινοσύντροφος
 και δάσκαλος της ζωής.. πάνε 14 χρόνια περίπου απο τότε που αρχίσαμε παρέα τις αναρριχήσεις.

Μέσα στο "Μάτι"

Παιχνίδια με τον ήλιο κάνουν καθημερινά ο Μύτικας και το Σκολιό.

Ο Μιχάλης παρέα με το JN Βαλέ στη διαδρομή "πλάκα του Zerf" στη δυτική του Σκολιού.

Ο Μιχάλης πάνω στην πλάκα.

 Στη δίεδρο της "Νάστου - Κινατίδη" αφού έχουμε χάσει τους Σλοβένους και
συναντήσει το βιαστή του Κινατίδη.. και λίγο πριν βρούμε λύση στην "αριστερή
παραλλαγή εξόδου που δεν οδηγεί πουθενά"..Όποιος κατάλαβε κατάλαβε!

Ο Τζούτζας και η Τζούτζαινα στην κορφή της Σκάλας έχοντας ολοκληρώσει
την πρώτη παγκόσμια ανάβαση της "Όταν ο Τζούτζας συνάντησε το βιαστή του
Κινατίδη ψάχνοντας τους Σλοβένους"!

Μύτικας, Στεφάνι και στο βάθος η κόψη του Ξερολακιού.

ΒΔ ορθοπλαγιά του Σκολιού.

Στον πάτο του Καζανιού..

Στεφάνι, Μύτικας, Σκολιό.

Το οροπέδιο των μουσών απ, την ανατολική του Στεφανιού.

JN Βαλές..ή αλλιώς το μουστάκι του Ολύμπου!

Είναι απίστευτα φιλικά τα αγριόγιδα στον Όλυμπο, σε αντίθεση με αυτά της
Κρήτης που μυρίζουν άνθρωπο και τρέχουν χιλιόμετρα...

Καταφύγιο Χρήστος Κάκαλος και στο βάθος το Λιτόχωρο.